Jak przechowywać gnojowicę?
Nowe badanie przeprowadzone w instytucie Rothamsted Research oraz na Uniwersytecie w Mediolanie sprawdziło, w jaki sposób mechaniczne rozdzielanie przechowywanej gnojowicy na frakcje wpływa na emisję amoniaku i gazów cieplarnianych do atmosfery.
Gnojowica jest cennym źródłem substancji organicznych, które rolnicy mogą wykorzystywać na swoich terenach uprawnych. Z drugiej jednak strony w trakcie zbierania, przechowywania i rozlewania gnojowicy uwalniane są gazy, które mają wpływ na środowisko.
Naukowcy z Rothamsted Research i Uniwersytetu w Mediolanie przeanalizowali wpływ, jaki mechaniczne rozdzielanie gnojowicy bydlęcej i świńskiej na frakcje płynną i stałą podczas przechowywania ma na emisję amoniaku i gazów cieplarnianych.
Jednym z głównych wniosków płynących z badania, które zostało opublikowane w czasopiśmie „Agriculture, Ecosystems and Environment”, jest to, że przechowywanie rozdzielonych frakcji gnojowicy powoduje większe emisje azotu i amoniaku niż gnojowica niefrakcjonowana.
W trakcie przechowywania do atmosfery emitowany jest amoniak i gazy cieplarniane. Amoniak może prowadzić do nadmiaru substancji odżywczych w jeziorach i rzekach, w rezultacie przyczyniając się do rozrostu roślin. Gazy cieplarniane zatrzymują ciepło w atmosferze, przez co temperatura na Ziemi wzrasta.
Z drugiej jednak strony gnojowica może być przydatna szerszej populacji w czasie, gdy istnieje zapotrzebowanie na energię odnawialną konieczną do walki ze zmianami klimatu.
Produktem fermentacji anaerobowej, w trakcie której mikroorganizmy powodują rozpad gnojowicy w warunkach beztlenowych, jest biogaz – źródło energii odnawialnej o małym śladzie węglowym. Produktem ubocznym przy produkcji tego rodzaju energii jest sfermentowana gnojowica. Jaki jest najlepszy sposób jej przechowywania przed rozlaniem na gruntach uprawnych?
Na potrzeby badania w pomieszczeniu z kontrolowaną temperaturą ustawiono zbiorniki wypełnione niefrakcjonowaną sfermentowaną gnojówką świńską oraz bydlęcą i pozostawiono je tam na okres miesiąca. Raz w tygodniu przeprowadzano analizę chemiczną, aby określić zawartość azotu i substancji organicznych w każdym zbiorniku.
Zawartość każdego zbiornika mieszano dwa razy w tygodniu, po czym pobierano z nich próbki do badania pod kątem obecności amoniaku i gazów cieplarnianych.
Odkryto, że mechaniczne rozdzielanie zwiększa straty azotu o 35% w przypadku frakcji gnojowicy świńskiej oraz o 86% w bydlęcej. Najwięcej amoniaku, bo aż 75% i więcej całkowitej emisji, wytwarzane było przez frakcję płynną zarówno świńskiej jak i bydlęcej gnojowicy. Mieszanie gnojowicy również powodowało znaczny wzrost emisji amoniaku.
Dr Francesca Perazzolo z Wydziału Rolnictwa i Środowiska Uniwersytetu w Mediolanie stwierdziła: „Wyniki naszego eksperymentu zwracają uwagę na konieczność przyjęcia technologii ograniczających uwalnianie gazów podczas mechanicznego rozdzielania frakcji płynnych i stałych. Pomoże to zmniejszyć wpływ emisji na środowisko. W tym przypadku zalecalibyśmy przechowywanie frakcji płynnych w zamkniętych zbiornikach i/lub obniżanie pH frakcji płynnej poprzez dodanie kwasu w celu zmniejszenia lub ograniczenia emisji amoniaku. Zaleca się również, aby mieszanie gnojowicy a także napełnianie i opróżnianie zbiornika przeprowadzać tuż przed rozlaniem jej na pole”.
Dr Tom Misselbrook, główny naukowiec ds. badań w Rothamsted Research, podsumował: „Fermentacja anaerobowa gnojowicy pochodzącej od zwierząt gospodarskich oraz zboża, odpady żywności i inne produkty uboczne stanowią coraz większe źródło energii odnawialnej w Europie”.
„Masa pofermentacyjna jest bogatym źródłem składników odżywczych, które można ponownie wprowadzić do ziemi uprawnej, ale jest również potencjalnym źródłem amoniaku i gazów cieplarnianych. Mechaniczne rozdzielanie masy na frakcję płynną i stałą może pomóc gospodarzom lepiej wykorzystać składniki odżywcze, z drugiej strony badanie pokazało, że potencjał emisji gazów jest większy w przypadku przechowywania gnojowicy podzielonej na frakcje niż niefrakcjonowanej masy pofermentacyjnej”.
„Dlatego ważne jest, aby w proces zarządzania włączyć odpowiednie technologie ograniczające emisję i w ten sposób zminimalizować wpływ na środowisko i maksymalnie zwiększyć wykorzystanie substancji odżywczych”.
Źródło: http://www.thedairysite.com
