Świńska grypa częściej u młodszych zwierząt

Wirus grypy A (ang. Influenza A virus – IAV) występuje wśród ptaków, świń i ludzi na całym świecie, i wywołuje poważną chorobę endemiczną. Celem badania przeprowadzonego przez Andresa Diaza i współpracowników, opublikowanego na platformie PLOS One, było zebranie dokładniejszych informacji na temat epidemiologii choroby i opracowanie bardziej skutecznych sposobów jej zapobiegania.

Segmentowany genom IAVs pozwala na wymianę segmentów pomiędzy wirusami w trakcie infekcji i replikacji, ułatwiając tym samym powstawanie nowych reasortowanych wirusów, które potencjalnie mogą wywołać pandemię. Wirusy pandemii IAV w 2009 roku zawierały geny świńskiego IAV występującego w Ameryce Północnej i Eurazji, dzięki czemu zwrócono uwagę na rolę, jaką w ekologii IAV odgrywają świnie.

Pierwsze przypadki choroby grypopodobnej u świń odnotowano w 1918 roku w czasie pandemii „hiszpańskiej grypy”, a wirusa pierwszy raz wyizolowano w 1930 roku. Obecnie zakażenia wirusem IAV odnotowuje się na całym świecie i uważa za chorobę endemiczną występującą w populacjach świń.

Wirus IAV jest obecny w organizmach świń w USA od wielu dekad, wyniki badań serologicznych przeprowadzanych począwszy od lat 70-tych ubiegłego wieku za każdym razem wskazywały, że wirus jest wszechobecny wśród trzody chlewnej. Wirus świński w USA był genetycznie stabilny, obserwowano jedynie minimalne przypadki ewolucji wirusa aż do roku 1998, kiedy wśród świń odkryto H3N2 – reasortowane wirusy pochodzenia świńskiego, ludzkiego i ptasiego.

W kolejnych latach w Ameryce Północnej zidentyfikowano świnie-nosicieli nowych szczepów, podtypów i wirusów reasortowanych.

Udowodniono, że wielokrotne wprowadzenie ludzkiego IAV, także wirusa H1N1 w czasie pandemii w 2009 roku, do puli IAV krążącej w USA miało wielki wpływ na genetyczne zróżnicowanie wirusa. Obecne metody hodowli trzody chlewnej a także swoboda poruszania się zwierząt między gospodarstwem a środowiskiem zewnętrznym zwiększają różnorodność IAV i utrudniają kontrolę nad wirusem w populacji tych zwierząt.

Informacje na temat częstotliwości wprowadzania IAV i jego trwałości w stadach trzody chlewnej są niestety ograniczone.

Zakażenia IAV często występują w środkowych stanach USA, badania tamtejszych stad udowadniają obecność różnych wirusów przez cały rok niezależnie od tego, czy zwierzęta wykazują objawy kliniczne i jaki jest status ich szczepień.

Mimo iż zakażenie grypą trwa krótko u poszczególnych zwierząt (od 5 do 7 dni), to w stadzie choroba może się utrzymywać dużo dłużej (tygodniami lub miesiącami). Gdy weźmiemy pod uwagę dynamikę populacji oraz wydłużoną cyrkulację wirusa IAV w gospodarstwach, prawdopodobieństwo reasortacji wzrasta.

Ponadto wprowadzenie szczepów IAV pochodzących od ludzi zwiększa różnorodność wirusa świńskiego, pogłębiającą się nawet bardziej z powodu częstego przemieszczania się odsadków do pomieszczeń zajmowanych przez dorosłe osobniki.

Przemysł trzody chlewnej w USA odbywa się w głównej mierze w systemie wieloobiektowym, w ramach którego poszczególne zakłady zlokalizowane są w różnych rejonach kraju.

Hodowla, ciąża i proszenie odbywają się w stadach hodowlanych. Około 21. dnia życia prosięta są odsadzane i transportowane do innych zakładów zgodnie z ich dalszym przeznaczeniem.

W stadach hodowlanych znajdują się zwierzęta zastępcze (loszki), dorosłe maciory i prosięta. Za wyjątkiem gospodarstw hodowlanych, w których proszenie odbywa się hurtowo, prosięta zazwyczaj rodzą się codziennie w ilości odpowiadającej około 40 procentom populacji osobników żeńskich tygodniowo.

Dorosłe osobniki żeńskie zastępuje się w ilości od 45 do 55 procent rocznie a loszki zastępcze wprowadza się do stad regularnie w odstępach od 1 do 10 tygodni w zależności od gospodarstwa. W rezultacie zmiany w populacjach hodowlanych są dość częste, co prowadzi do wahań odporności stada na zakażenie IAV.

Wcześniejsze badania pokazały, że wyizolowanie IAV od macior nie jest łatwe. Dynamika zakażeń IAV wśród innych subpopulacji (loszki i prosięta ssące) może wpływać na przetrwanie wirusa w stadzie hodowlanym lub przyczynić się do powstania nowych szczepów.

Autorzy opisywanego badania próbowali zdefiniować wzorce zakażeń IAV w najbardziej labilnych subpopulacjach w 5 gospodarstwach hodowlanych zakażonych IAV na środkowym zachodzie USA. Celem było również zrozumienie znaczenia tych subpopulacji jako źródeł nowych zakażeń IAV w stadach hodowlanych.

Mimo iż świnie odgrywają ważną rolę w ekologii wirusów, epidemiologia IAV w stadach trzody chlewnej jest wciąż słabo poznana.

Wiedza ta jest niezbędna do opracowania wycelowanych strategii kontroli IAV w ramach danego stada oraz pomiędzy nimi oraz do zmniejszenia ryzyka przenoszenia IAV ze świni na ludzi.

Raz w miesiącu przez rok trwania badania pobierano próbki ze stada, każdorazowo pobrano 30 indywidualnych wymazów z nosa od zwierząt w trzech subpopulacjach:

1. nowe loszki zastępcze przebywające stale w gospodarstwie krócej niż 4 tygodnie,

2. loszki zastępcze przebywające stale w gospodarstwie dłużej niż 4 tygodnie,

3. nowonarodzone prosięta do 21. dnia życia.

Do wykrycia IAV wykorzystano PCR z odwrotną transkryptazą a zależność między zarażeniem IAV a przynależnością do subpopulacji wyznaczono za pomocą mieszanego modelu regresji logistycznej.

Wymazy z nosa (n = 4.190) pobrano w 141 grupach świń. Co najmniej jeden dodatni wymaz przypadł na 19,9 procenta (n = 28) wszystkich grup objętych próbą, 7,7 procent (n = 324) wszystkich wymazów dało wynik dodatni na obecność wirusa.

Po przeliczeniu w stosunku kwartalnym szanse, że wynik badania na obecność IAV będzie pozytywny, były wyższe w grupie nowych loszek i prosiąt o odpowiednio 7,9 (95-procentowy przedział ufności 1,4, 43,9) i 4,4 (95-procentowy przedział ufności 1,1, 17,1) raza niż w grupie loszek.

Wyniki wskazują, że nowe loszki i prosięta są w grupie, w której prawdopodobieństwo dodatniego wyniku na IAV jest większe niż u loszek w stadach hodowlanych, a także udowadniają, że pora roku ma wpływ na ilość zakażeń.

Na podstawie otrzymanych rezultatów zalecamy opracowanie strategii kontroli wycelowanych w zapobieganie zakażeniom przed wprowadzeniem loszek do gospodarstw oraz chroniących prosięta w okresie przed odsadzeniem.

Źródło: http://www.thepigsite.com